Książka „Beksiński. Dzień po dniu kończącego się życia” składa się z dwóch części – pierwsza to rozmowa, którą przeprowadził Jarosław Mikołaj Skoczeń z Wiesławem Banachem – dyrektorem sanockiego muzeum, wielkim propagatorem twórczości Mistrza, a także jego zaufanym powiernikiem. Druga część to wybrane fragmenty dzienników Zdzisława Beksińskiego
– skrupulatne zapiski prowadzone od 1993 roku do lutego 2005.
Publikacja jest ciekawie skonstruowana. Pierwsze pytanie, jakie Skoczeń zadaje Banachowi dotyczy okoliczności, w jakich ten ostatni dowiedział się o śmierci Mistrza. Właśnie to pytanie organizuje całą ich dalszą rozmowę i motywuje tytuł książki: „Beksiński. Dzień po dniu kończącego się życia”.
Banach przyznaje, że o dramacie, jaki rozegrał się w mieszkaniu Beksińskiego, dowiedział się nazajutrz rano po jego śmierci. I oczywiście nie mógł w to uwierzyć. Fakt, że Mistrz został zamordowany wydał mu się irracjonalny. Beksiński mieszkał za pancernymi drzwiami, miał monitoring, był zawsze bardzo ostrożny i kilkukrotnie upewniał się, z kim rozmawia, zanim wpuścił kogoś do domu. Absurdalne wydawało się więc, że ktoś mógł go zamordować. Czytaj dalej „Prognoza pogody”
Akcja filmu rozpoczyna się w 1977 roku. Beksińscy przeprowadzili się do Warszawy. Mieszkają na ulicy Sonaty 6. Pod jednym dachem żyją: Zdzisław, jego żona Zosia (Aleksandra Konieczna), pani Beksińska – schorowana matka malarza, a po jakimś czasie dołącza do nich babcia Stankiewiczowa – mama Zosi. Tomek (Dawid Ogrodnik) studiuje w Katowicach, ale wkrótce przenosi się do Warszawy. Rodzice kupują mu mieszkanie w sąsiedztwie, na Mozarta 6. Urządza tam swoją kryptę. Niestety, ze swojego mieszkania nie widzą okien syna. Kiedy Tomek zacznie na dobre ich szantażować samobójstwem, będą wieczorami spacerować wokół jego bloku. Jeżeli się pali światło w mieszkaniu syna – jest dobrze, mogą spokojnie spać. Jeżeli nie – wszczynają „czerwony alert”.